AOM to duża licząca się w świecie organizacja założona w 1978r przez J.Cyriaxa i Dos’a Winkel’a. Podstawowym założeniem prezentowanej metody jest przeprowadzenie dokładnego badania klinicznego i zdiagnozowania pacjenta, gdyż od tego zależy powodzenie jakiejkolwiek terapii.

Techniki diagnostyczne i terapeutyczne są rezultatem praktycznego stosowania metod, które sprawdzają się w pracy klinicznej i których skuteczność została udowodniona w sposób naukowy w oparciu o EBM, jak również wsparta badaniami z dziedziny biomechaniki, medycyny i terapii manualnej. Natomiast techniki wykorzystywane w terapii są poukładane w logiczną całość i pochodzą z wielu metod terapeutycznych i doświadczeń tak znakomitych terapeutów jak prof. James Cyriax, Freddy Kaltenborn, Andry Vleeming, prof. Vladimir Janda oraz Barry Wyke.

Fascia Manipulation

Powięziowe Manipulation C jest to rodzaj terapii manualnej, która została opracowana przez włoskiego fizjoterapeutę Luigi Stecco. Metoda ta rozwinęła się na przestrzeni ostatnich 35 lat w ramach badań i praktyki w leczeniu ogromnej liczby problemów mięśniowo-powięziowych.

Pojęcie manipulacji powięziowych obejmuje techniki stosowane w leczeniu powięzi głębokiej i jej składowych mięśniowych (omięsna, namięsna, śródmięsna). Termin mobilizacje powięziowe oznacza techniki stosowane w leczeniu okołostawowym składowych powięzi głębokiej: troczków, przegród międzymięśniowych, więzadeł.W ostatnich latach, poprzez współpracę z Wydziałów Anatomia René Descartes University, w Paryżu, we Francji i Uniwersytetu w Padwie we Włoszech, dr Carla Stecco i dr Antonio Stecco przeprowadzili szeroko zakrojone badania w zakresie anatomii i histologii powięzi poprzez rozwarstwienie zwłok. Badania te poszerzyły znacznie opracowaną przez Luigiego Stecco metodę, dostarczając nowych histologicznych i anatomicznych danych. Dodać należy, że metoda znajduje doskonałe zastosowanie w terapii pacjentów z bólem przewlekłym.

GDS

GDS Metoda Łańcuchów Mięśniowych i Stawowych została opracowana przez panią Godelieve Denys-Struyf, fizjoterapeutkę i osteopatkę. Metoda GDS jest zarówno podejściem zapobiegawczym jak i terapeutycznym. Zajmuje się ona powiązaniami między mechaniką ciała a zachowaniem.

Wszystkie części ciała zależą od siebie wzajemnie a mięśnie i ich otoczki ułożone w łańcuchy łączą części ciała między sobą. Mięśnie są ponadto narzędziami wyrazu psychiczno- cielesnego: naszego stanu napięć, naszych emocji, uczuć i sposobu bycia, wyrażających się poprzez system mięśniowy, co wywiera wpływ na postawę, oddychanie i gesty. Kiedy napięcia czy zachowania powtarzają się i przedłużają, pojawia się nadmiar napięcia mięśniowego, umiejscawiający się i stopniowo obejmujący coraz bardziej pewne specyficzne mięśnie, aż do wywołania w ciele prawdziwych pasm napięcia mięśniowego. Metoda G.D.S. proponuje zabiegi masażu, metody odruchowe, modelowanie kostno- stawowe, pozycje rozciągające a nawet stymulację i uzgadnianie napięć mięśniowych między nimi. Duża część pracy poświęcona jest nabyciu świadomości i wyuczeniu poprawnego ruchu, sterowania ciałem. Metoda GDS powraca do przyczyn różnych patologii, takich jak zwyrodnienie stawów, bóle (lumbago, ból lędźwiowy, bóle szyi) i innych dolegliwości. Dla zaburzenia statyki kręgosłupa, takiego jak nadmierna lordoza, kifoza czy skolioza, metoda ta może stanowić dobrodziejstwo, tym bardziej, że stanowi ona podejście globalne, biorące pod uwagę dużą liczbę parametrów oddziałujących przy tych dolegliwościach. Metoda ta pozwala także na opracowanie strategii postawy w celu uniknięcia nawrotów i pojawiania się nowych patologii. Można stosować ją u wszystkich pacjentów, od dzieci do osób starszych.

Terapia Manualna w Modelu Holistycznym dr. A.Rakowskiego

Metoda ta jest zwartym systemem zajmującym się leczeniem zaburzeń czynności narządu ruchu, ujmując go jako sferę integrującą osobowość człowieka. W następstwie tych zaburzeń pojawia się czynnościowa zmiana stanu tkanek okołostawowych, które przyjmują patologiczną aktywność biologiczną. Świadomie oraz aktywnie podąża za dynamiczną zmiennością organizmu. Do tej zmienności dostosowuje swoje procedury diagnostyczne a także lecznicze. Bodźcami są zabiegi biomechaniczne, odruchowe oraz słowo. Ich zadaniem jest pozytywne stymulowanie osobowości ludzkiej do uruchomienia a następnie podtrzymywania procesów zdrowienia.

Neuromobilizacje w/g Butler’a

Układ nerwowy jest jednym nieprzerwanym organem, który zaczyna się w mózgu i poprzez rdzeń kręgowy oraz odchodzące od niego gałęzie grzbietowe i brzuszne kończy na drobnych gałązkach nerwowych w obrębie ręki czy stopy.

Jest tak zbudowany, że umożliwia np. wydłużanie się kanału kręgowego o 7 cm przy zgięciu tułowia w przód, a u hipermobilnych osób nawet do 10 cm. Może dostosować się do wszystkich ruchów. Ma możliwość zginania się, skręcania, ślizgu poprzecznego czy kompresji na inne tkanki np. nerw pośrodkowy posiada zdolność ślizgu do 2 cm w relacji do swojego kanału kręgowego, a poruszanie palcami i nadgarstkiem wydłuża go o 1 cm. Wszystkie zmiany zachodzące w naszym organizmie, zmuszają nerwy do akceptacji nowych warunków.

Przyczyny ograniczeń neuromechaniki:

. obrzęk

. krwiak

. deformacje i zmiany położenia kości

. choroby krążka międzykręgowego

. podrażnione mięśnie, troczki, więzadła i powięzie

. guzy

. patologiczny wzrost objętości narządów

. zwłóknienie i utrata elastyczności tkanki łącznej lub nerwowej

. kompensacyjne przeciążenie

Wszystkie te przyczyny ograniczają prawidłowy ślizg nerwów w czasie ruchu dając różne dolegliwości takie jak: mrowienia, drętwienia, zaburzenia czucia czy też bóle. Stosując różne testy napięciowe poszczególnych nerwów, jesteśmy w stanie zdiagnozować na którym poziomie w przebiegu danego nerwu jest dysfunkcja i z jakiej struktury pochodzi – czy ze stawu, z mięśni czy powięzi. Po dobrze przeprowadzonym teście napięciowym stwierdzającym zaburzenie, wystarczy przeprowadzić odpowiednią terapię uszkodzonej dysfunkcji aby wszystkie wcześniej występujące dolegliwości minęły. Oddziaływując na trakty nerwowe działamy pośrednio na wszystkie tkanki ciała ludzkiego, dlatego neuromobilizacje są coraz bardziej rozpowszechnionym sposobem leczenia wielu dolegliwości zarówno kręgosłupa jak i kończyn. Stosowanie neuromobilizacji nie wyklucza innych rodzajów terapii, czasami stanowi cenne ich uzupełnienie a niekiedy jedyną możliwość leczenia schorzeń, przy których bezpośrednie oddziaływanie (dotyk, ruch) sprawia ból lub jest niemożliwe. Podstawy neuromobilizacji określa David Butler w swojej książce: Butler D. S. – „Mobilisation of the nervous system”, Churchill Livingstone, Melbourne 1991, Butler D. S., Gifford L. S.: The Dynamic Nervous System. NOI Press, Adelaide 1999.

PNF to koncepcja holistycznej pracy z pacjentem. W terapii postrzegamy pacjenta całościowo. Prócz pracy ze stroną porażoną wykorzystujemy do terapii nieporażone regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie. Pracując z pacjentem skupiamy się na poprawie jego funkcji.

To jest główny cel terapii, np. kobieta z bólem barku problem funkcjonalny – ból przy zakładaniu kolczyka, czesaniu się. Cel terapii- wykonywanie w/w czynności bez bólu, w pełnym zakresie ruchu, automatycznie. Tutaj pacjent jest naszym partnerem, to on ustala cel terapii, dzięki czemu będzie dużo bardziej zmotywowany do pracy, terapeuta pełni rolę doradczą. Zawsze pozytywnie rozpoczynamy terapię pacjenta tzn. – zaczynamy od ćwiczeń, które potrafi wykonać, stopniowo przechodząc do coraz trudniejszych zadań.

PNF to:

. bezbolesna praca z pacjentem,

. pozytywne nastawienie terapeuty do pacjenta i jego problemu,

. globalna obserwacja pacjenta (nie tylko chorych części ciała),

. mobilizacja rezerw tkwiących w pacjencie,

. praca nad funkcją – aktywności życia codziennego,

. intensywny plan ćwiczeń domowych.

PNF – Proprioceptywne neuromięśniowe torowanie ( ułatwianie ) – poprawia czynnościowy stan ośrodków ruchowych poprzez stymulację receptorów głębokich znajdujących się w narządzie ruchu – w mięśniach, ścięgnach, więzadłach, torebkach stawowych.Przekazywanie informacji do CUN podlega analizie, następnie zostaje przekazane na obwód w celu wykonania określonej czynności ruchowej (dowolnej lub reakcji odruchowej).

Główne założenia:

– stosowanie ruchów złożonych, trójpłaszczyznowych gdzie dominuje element rotacji,

– wykorzystanie w szerokim zakresie synergizmu mięśniowego w celu maksymalnego pobudzenia osłabionych grup mięśniowych,

– wykorzystanie czasowej i przestrzennej stymulacji bodźców.

Mc Kenzie

Jest to metoda służąca do diagnozowania i leczenia bólów kręgosłupa. Za główną przyczynę bólów kręgosłupa uznaje się tutaj czynnik mechaniczny (przeciążenia statyczne i dynamiczne kręgosłupa). Podstawą leczenia jest więc stosowanie określonych środków mechanicznych. W terapii wykorzystuje się pozycjonowanie pacjenta oraz wykorzystanie przez niego odpowiednio dobranego ruchu leczniczego. U części pacjentów konieczne jest zastosowanie przez terapeutę specyficznych procedur manualnych. W metodzie tej duży nacisk kładzie się także na profilaktykę i edukację pacjenta, mającą na celu zmniejszenie ryzyka nawrotu choroby. Metoda McKenzie jest metodą uznaną i szeroko stosowaną w wielu krajach na całym świecie.

Terapia tkanek miękkich

To zbiór metod terapeutycznych takich jak Techniki Energetyzacji mięśni (Muscle Energy Technique), Terapia pkt.spustowych (Trigger Point Therapy), Terapia mięśniowo-powięziowa, Techniki aktywnego rozluźniania. Celem terapii jest leczenie zaburzeń mięśni, więzadeł, ścięgien, powięzi, torebek stawowych. Są to techniki bardzo delikatne więc doskonale sprawdzają się w ostrych stanach bólowych.

OMT

Metoda Kaltenborna – Evjenth’a tak zwana Terapia Ortopedyczno – Manualna(OMT) jest metodą służącą do leczenia zaburzeń somatycznych takich jak zmiany tkankowe, nadmierna lub zbyt mała ruchomość stawów, dolegliwości bólowe, leczenie tkanek miękkich. Najważniejszymi elementami terapii są szczegółowa diagnoza oraz leczenie (przeciwbólowe, zwiększające ruchomość, zmniejszające nadmierną ruchomość)

Terapia LEVITA

Jeden z najbardziej znanych w świecie systemów terapii manualnej, opracowany przez czeskiego prof. Karela Levita. Terapia wg.tej koncepcji łączy w sobie techniki chiropraktyki, osteopatii oraz techniki tkanek miękkich. System ten dotyczy całego ciała pacjenta a nie tylko zaburzeń i dolegliwości odkręgosłupowych.

Metoda Mulligan’a

Metoda terapeutyczna stworzona przez nowozelandzkiego fizjoterapeutę Briana Mulligana. Polega ona na połączeniu mobilizacji stawu z czynnym ruchem pacjenta. Ma szerokie zastosowanie w leczeniu stawów zarówno obwodowych jak i stawów kręgosłupa wynikających z zaburzenia mechanicznego. Terapia wg.koncepcji B. Mulligana jest zawsze bezbolesna. Zabieg często kończy się aplikacją plastra co ma na celu utrwalenie właściwej pozycji stawu.

Kinesiotaping

Metoda polegająca na aplikacji plastra na określone rejony skóry. Jest to rodzaj terapii pozwalający na:

• zmniejszenie bólu,
• zmniejszenie negatywnych odczuć skóry,
• redukcje zastojów i obrzęków
• prawidłowe ułożenia stawu,
• ułożenia powięzi i skóry w korekcji,
• normalizację napięcia mięśni,
• aktywuje wew. system znieczulenia,
• poprawia mikro krążenie.

Osteopatia

Podstawową zasadą osteopatii jest holistyczne podejście do organizmu człowieka.

OSTEOPATIA jest to oparte na zabiegach manualnych postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne dotyczące dysfunkcji ruchomości stawowej i tkankowej, w zakresie wpływu tych dysfunkcji na występowanie stanów chorobowych – mające na celu poprawę stanu zdrowia pacjentów, jak i profilaktykę w utrzymaniu tego dobrostanu. Taką definicję osteopatii przyjęło Towarzystwo Osteopatów Polskich (TOP).

HISTORIA

Osteopatia to metoda leczenia manualnego z ponad 100 letnią tradycją. Jest uznaną i cenioną w wielu krajach na świecie formą diagnozowania i leczenia. Za ojca nowożytnej osteopatii uważa się Andrew Taylor Still’a, amerykańskiego lekarza który w 1892 roku założył pierwszą szkołę osteopatii – American School of Ostheopathy. Dziś osteopatia jest uznaną dziedziną   w   systemie   medycznym, a osteopatą może zostać wyłącznie lekarz lub fizjoterapeuta, który przejdzie szkolenia podyplomowe w ilości 1000 godzin (5 lat).

Od czasów Stilla osteopatia przeszła długą drogę do Europy i znaczną metamorfozę. Współczesna osteopatia i jej praktykowanie wymaga doskonałych umiejętności praktycznych oraz ogromnej wiedzy ogólnomedycznej.

DZIAŁANIE

Osteopatia jako medycyna manualna zaburzeń funkcjonalnych wpisuje się zakresem swego działania w krajobraz ochrony zdrowia ludzkiego, jako medycyna z wyboru, w przypadkach zaburzeń funkcjonalnych organizmu.

Diagnozuje zaburzenie ruchomości, napięcia i konsystencji tkanek – głównie w narządzie ruchu (ale nie tylko) – w zakresie jej wpływu na wystąpienie konkretnych objawów chorobowych. Jest to tzw. wczesna diagnostyka wskazująca tkanki zmienione funkcjonalnie zanim pojawią się zmiany strukturalne.

Osteopatia z powodzeniem współpracuje z leczeniem klasycznym i chirurgicznym wspomagając zastosowane leczenie farmakologiczne czy chirurgiczne poprzez czuwanie nad jakością ruchu tkanek chorego i stymulując procesy naprawcze organizmu.

Osteopatia adresowana jest do pacjentów w każdym przedziale wiekowym. Leczenie dotyczy głównie dysfunkcji somatycznych – oznacza to zmianę ruchomości w tkankach ciała. Innymi słowy: dysfunkcja somatyczna to stan, w którym kości, stawy, mięśnie, więzadła, powięzi czy też membrany nie poruszają się w sposób, w jaki powinny. Co za tym idzie nie dostają odpowiedniego zaopatrzenia   krwi,  limfy  i płynu mózgowo-rdzeniowego. W wyniku tego w ciele pojawiają się zmiany, które mogą powodować ból.

Prewencyjna rola osteopatii polega na niedopuszczeniu do utrwalania się zmian ruchomości tkankowej będących wynikiem urazów, przebytych chorób czy powtarzających się złych nawyków ruchowych i/lub higienicznych. Tkanki w dobrej kondycji są bardziej odporne na urazy, infekcje i zapewniają prawidłowe funkcjonowanie niezbędne w utrzymaniu homeostazy.